پس از تیراندازی، مونتری پارک برای شفا به یکدیگر نگاه می کند

در پارک مونتری، مردم از با هم بودن و تاب آوری به عنوان راهی برای بهبودی از بزرگترین تیراندازی جمعی امسال صحبت کردند.

این کار گروهی در مرکز ارشد لنگلی شهر، جایی که گروهبان در آن شهر مشهود بود. بینگ هان، که به مدت دو دهه در این نیرو بوده است، در روز تعطیل خود فراخوانده شد. به طور معمول، او در اولین روز سال نو قمری به دیدار والدین و همسرش می رفت. در عوض، او در این مرکز کمک می‌کند، که به یک مرکز تروما برای کمک به خانواده‌های قربانیان و هر کسی که نیاز به مشاوره دارد، تبدیل شده است.

Rep می‌گوید: مردم مات و مبهوت هستند. جودی چو که 37 سال است در اینجا زندگی می کند. در عین حال، او می گوید: “ما یک جامعه تاب آور هستیم.”

شاید این از تاریخ آن ناشی می شود. در اواسط دهه 70، یک توسعه‌دهنده املاک و مستغلات محلی، پارک مونتری را – که فقط 20 دقیقه با ماشین از محله چینی‌های لس آنجلس فاصله دارد – به عنوان «بورلی هیلز چینی» تبلیغ کرد. در دهه‌های بعد، این شهر به «اولین محله چینی‌های حومه‌ای» آمریکا تبدیل شد. همچنین به دیگ تنش بر سر مسائل اول انگلیسی و تبعیض تبدیل شد.

امروز، گروهبان هان پارک مونتری را مکانی “آرام” توصیف می کند، جایی که “مردم از راه رفتن سگ خود در شب احساس امنیت می کنند.”

در آستانه سال نو قمری، FX در سالن اجتماعات کلیسای مسیح لوتری در پارک مونتری، جایی که در گروه کر آواز می خواند، از پیراشکی های جشن لذت می برد.

این مرد جوان که حدود 10 سال پیش از چین مهاجرت کرده، تنها زندگی می کند. این وعده غذایی که مجردها در کلیسا شرکت می کردند، یک وعده غذایی سنتی بود که بسیاری از خانواده های چینی، ویتنامی و سایر خانواده ها برای شروع مهم ترین تعطیلات سال خود آماده می کنند.

اما آن شب، پس از اینکه بیش از 100000 نفر در مرکز شهر پارک مونتری در یک جشنواره خیابانی شاد ازدحام کردند، جشن به تراژدی تبدیل شد – تیراندازی دسته جمعی در یک استودیوی رقص تالار مجاور که 11 کشته و 9 زخمی بر جای گذاشت. FX، یک کارگر کامپیوتر که خواستار شناسایی با حروف اول خود شد، تمام شب بیدار بود. او فقط چند بلوک از حادثه زندگی می کند و هلیکوپتر معلق او را بیدار نگه داشت. ترس هایش هم همینطور. تیراندازی خیلی نزدیک بود. مظنون هنوز فراری بود.

وقتی صبح روز بعد برای مراسم عبادت انگلیسی زبان به کلیسا رسید، آنقدر مضطرب بود که نتواند بخواند. اما چند نفر دور هم جمع شدند و او را در آغوش گرفتند و برایش دعا کردند. ما به او گفتیم: ما می توانیم با هم بر این موضوع غلبه کنیم. ما عشق خدا را می دانیم.

تا اواسط صبح، این دو مرد به عنوان دو نفر با همراهی گیتار آکوستیک و پیانو مشغول تمرین بودند. در یک نقطه، آقای فن دستش را دور شانه های مرد جوان گذاشت. در سرویس دوم، FX بهتر عمل می کرد و در واقع جماعت را در خوانندگی رهبری می کرد. او پس از پایان خدمت اذعان می کند: «هنوز می ترسم. اما او همچنین عشق دیگران را احساس می کند: “کلیسا خانواده است.”